Roxe o vento. O mar golpea os cantiis. Dous metros de roca, esa é a franxa de auga e osíxeno na que crece o percebe. Dous metros onde o mar se ensaña, onde bate con forza milenaria. Unha fronteira de ondas e escuma na que Serxo e os seus compañeiros loitan por un bocado de mar. Unha fronteira de valor e medo. De temeridade e sentido común. Dous metros sen marxe de erro. Aí vive o percebe. Aí vive Serxo.